تاریخ پایان زمان،2012 یا 2087؟
ترجمه خلاصه شده
تلاش برای تعیین زمان دقیق پایان جهان موضوعی است که من در کتابم عمدا از آن دوری میکنم, عمدتا به این دلیل که مسیح در تعالیمش چنین گفته که هیچ کس نمیتواند روز یا ساعت ظهورش را تعیین کند, و او مانند دزدی در شبانگاه ناگهان ظاهر خواهد شد. کافیست به تلاشهای اخیر هارولد کمپینگ برای تعیین تاریخ دقیق رستاخیز دقت کنیم تا به بی نتیجه بودن چنین تلاشهایی پی بریم. کمپینگ تنها یکی از لیست بلند افرادیست که تلاشهایشان برای تعیین این تاریخ با شکست روبرو شده است. اما اینکه در سال 2012 هستیم برای من انگیزه ای شد تا نگاهی سطحی به پدیده ای که به 2012 مرتبط دانسته اند انداخته و تاریخی را که دکتر رابرت بولتون در کتابش به نام ترتیب اعصار مطرح کرده است مورد بحث قرار دهم.
پس از ترجمه مکتوبات و حکاکیهای مایایی توسط دانشمندان, بسیاری از متفکرین دوران احیای معنویت که از نیمه قرن بیستم آغاز شده است 2012 را تاریخ پایان جهان یا آغاز دورانی جدید برای جهان دانسته اند. سالهای دهه 1950 و 60 زمانی بود که پی بردیم مایاها دانش بسیار پیشرفته ای از ریاضیات و ستاره شناسی و سیستم گاهشناسی بسیار پیچیده ای داشتند. مایاها در واقع دو نوع تقویم داشتند, یکی برای دانستن تاریخ در مقاطع کوتاهتر و دیگری برای دوره های طولانیتر 52 ساله. تقویم دوره های 52 ساله به صورت خطی تنظیم شده است و نقطه آغازش معادل یازدهم آگوست 3114 پیش از میلاد مسیح است. مایاها زمان را با واحد کین kin میسنجیدند. هر کین معادل یک روز بود, یک وینال winal معادل 20 کین (20 روز) و هجده وینال معادل یک تون tun یا 360 روز یا یک سال بود. یک تون با سیستم شمارشی 20 تایی دسته بندی میشد و هر تون یک کاتون katun معادل 7200 روز را به وجود می آورد, هر 20 کاتون یک باکتون baktun را تشکیل میداد, یعنی 144 هزار روز یا حدودا 394 سال.
بنابر اساطیر مایایی که در پوپول وو popol vuh (مجموعه ای از روایتهای تاریخی-اساطیری مایایی) نقل شده است خدایان سه بار جهان را بدون موفقیت ایجاد کردند تا در دوره چهارم موفق شدند درجهان انسان را متولد کنند. مایاها معتقد بودند سومین دوره پس از گذشت 13 باکتون, 1872000 روز یا تقریبا 5125 سال به پایان رسید. مایکل دی کول در کتابش, مایاها, که در سال 1966 به چاپ رسید از نخستین دانشمندانی بود که ایده اهمیت فوق العاده پایان دوره سوم برای مایاهای باستان را مطرح کرد. 21 دسامبر 2012 زمان پایان سیزدهمین باکتون از آغاز چهارمین دوره است و بسیاری معتقدند که این تاریخ رستاخیز است.
دکتر بولتون در کتابش, ترتیب اعصار, خاطرنشان میکند که باید محاسبات خود را اصلاح کنیم و طول یک سال واقعی را در نظر بگیریم که به این ترتیب تاریخ پایان دوره چهارم به اواخر قرن بیست و یکم میرسد. مایاها سال تقویمی خود را 360 روزه محسوب میکردند اما همان طور که دکتر بولتون در کتابش خاطرنشان میکند آنها به خوبی میدانستند که یک سال 365 روز و 24 صدم روز است. به این ترتیب طول دوره یه باکتون 5125 سال نیست بلکه 5200 سال است و 75 سال به زمان پایان دوره چهارم افزوده میشود و پایان این دوره با سال 2087 مصادف میشود. این بدین معنی نیست که سال 2012 که با در نظر گرفتن 360 روز برای طول هر تون به عنوان پایان دوره چهارم به دست می آید اهمیتی ندارد, بلکه به این معنیست که سال 2087 گزینه دومی برای پایان این دوره است.
یکی از جذابیتهای این محاسبه و تاریخ اصلاح شده در این است که سال 2087 به عنوان پایان دوره چهارم نه تنها در تطابق نسبتا کامل با تقویم تمدنهای هندی است بلکه بنا به نظر بولتون در تطابق با تقسیم بندیهای زمانی یونان باستان در «سال بزرگ» افلاطون, عصر طلا, نقره, برنز و آهن در اساطیر یونان نیز هست.
بولتون خاطرنشان میکند اگر به اعداد سمبلیکی که در فلسفه یونان باستان مقدس و محترم بوده اند دقت کنیم تا طول دوره کالی یوگا را محاسبه کنیم, ممکن است به سال 2082 برسیم که به سال 2087 نزدیک است. بر اساس اساطیر هندو دوران جهان یا یوگاها متشکل از چهار حلقه رو به سقوط هستند که از دوره طلا, ساتیا یوگا آغاز شده و پس از آن به طور مداوم رو به بد شدن گذاشته و به دوران ترتا یوگا و دواپارا یوگا که معادل دوره نقره و برنز یونان است رسیده و در آخر به پست ترین دوره, کالی یوگا رسیده است.
تاریخ آغاز کالی یوگا در سوریا سیدانتا که یک متن فلسفی و باستانی هندو است معادل 3102 پیش از میلاد است. در بعضی شاخه های هندو کالی یوگا را 432000 سال میدانستند اما طول این دوران در متون مختلف با هم متفاوت است. بولتون میگوید ممکن است طول کالی یوگا با «سال بزرگ» افلاطون که با عدد 432 مرتبط است, عددی که در سایر فرهنگها نیز تکرار شده است, ارتباط داشته باشد. طول «سال بزرگ» افلاطون 12960 سال دانسته شده, که مضربی از 432 است. بولتون درباره سال افلاطونی چنین میگوید:
… طول دوره هایی که افلاطون آن را در کتاب تیمائوس خود » بازگشتهای طولانی» مینامد و در پایان هر یک جهان در اثر بلایای طبیعی دچار تخریب و ویرانی میشود: گفته میشود در پایان دوره اخیر جهان با سیل ویران میشود و در پایان دوره بعد با آتش.
بولتون میگوید اگر طول کالی یوگا با سال افلاطونی مرتبط باشد, این ارتباط میتواند به این شکل باشد که مقسوم علیه نزدیکترین عدد به آن است, 1296 به جای 12960. و اگر این شکل کوتاهتر عدد, یعنی 1296 را در 4 ضرب کنیم (حاصل: 5184) و سپس از تاریخی که در سوریا سیدانتا به عنوان مبدا مطرح شده است یعنی 3120 پیش از میلاد محاسبه کنیم زمان پایان این دوره سال 2082 خواهد بود که تنها 5 سال با تاریخ اصلاح شده تقویم مایایی فاصله دارد.
اگر پیش گوییها درباره 2012 حاوی بخشی از حقیقت هستند آیا لزوما بر پایان جهان دلالت دارند؟ یا آنچنان که بعضی پیروان دوران احیای معنویت معتقدند آغاز دورانی جدید را پیش گویی میکنند؟ شاید جان میجر جنکینس برجسته ترین نویسنده ای باشد که پدیده 2012 را خوش بینانه نگریسته است و آن را سرآغاز تغییرات عمده دانسته است, تغییراتی چون سپیده دم اشراق. مایاها معتقد بودند پس از پایان 13 باکتون دوران سوم دنیای بهتری زاده میشود.
منبع: http://unveilingtheapocalypse.blogspot.com
|
امتیاز مطلب : 39
|
تعداد امتیازدهندگان : 13
|
مجموع امتیاز : 13
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
